Και κάτι άσχετο (αφού είπαμε ότι μπορούμε να εκφράζουμε και προσωπικές απόψεις αρκεί να είναι σχετικές με λογοτεχνία): διάβασα ένα βιβλίο του Κενζαμπούρο Όε, νομίζοντας ότι είναι σχετικό με την ετερότητα, τελικά δεν ήταν, αλλά μου άρεσε πολύ, ο τίτλος είναι Μια προσωπική υπόθεσηΔεν ξέρω αν αλλάξαμε θέμα, αλλά εγώ νιώθω συχνά "ξένη" μέσα στην τάξη, στη δουλειά μου και στη χώρα που ζω. Αλλά πιο πολύ γι' αυτό το θέμα με άγγιξε και με συγκίνησε βαθιά η ιστορία της Thea Halo για τη μητέρα της, ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, εκδόσεις Γκοβόστη. Για όσους το διάβασαν ας σκεφτούν την πορεία προς το θάνατο της Σάνο και της οικογένειάς της και την πορεία των Αλβανών στα σύνορα ή πάλι το όνομα που "χάνει" η Θυμία και τα ονόματα που "χάνουν" οι Αλβανοί σήμερα για να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, και πολλά ακόμη.
Αναρωτιέμαι μόνο για εκείνο το "λαϊκή λογοτεχνία ποιότητας", ποιος ορίζει τι είναι λαϊκό και τι ποιότητα σε μια εποχή, όταν ο "λαός" έχει άλλα ενδιαφέροντα από γενιά σε γενιά και από εποχή σε εποχή. Πόσο «αντιλαϊκά» και «αντιποιοτικά» είναι αναγνώσματα τύπου Χάρι Πότερ, όταν διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται από εκατομμύρια νέους και όχι μόνο; Μήπως ενώ συζητάμε για τη σωτηρία της Λογοτεχνίας πέφτουμε στο σφάλμα να νομίζουμε πως είμαστε κιόλας οι "σωτήρες" της;
Δεν υπάρχει χρόνος για διάβασμα εκτός μεταπτυχιακών υποχρεώσεων, αλλά του Δημήτρη Μίγγα τα διηγήματα, από το βιβλίο Της Σαλονίκης μοναχά..., ξαναδιαβάζονται γρήγορα κι ευχάριστα.
Διαβάζω το βιβλίο Διακοπές στο Παρίσι του Σωμερσέτ Μωμ και το βρίσκω αρκετά καλό.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment